نمک سُبَنج: چقدر صدای ریختن آن بر روی آتش گوش نواز است و رایحه برخاسته ازآن شامه نواز.امرودکانی هااز قدیم رسم داشته اند ازآن همانند جای جای سرزمینهای اسلامی برای دفع چشم زخم استفاده کنند. رای بدرقه و خوشامد گویی به مسافران در هنگام سفر یا بازگشت ،رونق کار و کسب

و فراوانی روزی،تولد نوزاد انسان و یا دام،در آیین های مذهبی و دینی،عروس کشان و.....سُبنج را همراه با نمک ژاله(بلوری) بر روی آتش می ریزند که در واقع دو ماده تلخ و شور است .برای نمک سبنج اشعار و اورادی هم خوانده می شود.....

و در آخر بر حضرت محمد(ص) و آل پاک و مطهرش درود می فرستند.آن قدیم ترهادر عروسیها و یا بدرقه ویا برگشت حجاج و کربلایی و....همسایگان برایشان نمک سبنجی می بردند و در ازای آن مبلغی پول به عنوان هدیه دریافت می کردند.

این هم یک شعر در هنگام نمک سبنج دود کردن که در روستای امرودکان رواج دارد:

سُبَنج رونق کار است و بوی خوش دارد

چه خوش صداست که گویا تگرگ می بارد

دو تلخ و شور در آتش شوند هم آواز

که چشم شور و بلا را زما نگه دارد

سُبَنج سوخت نبی آن بزرگ موجودات

که بر حبیب خدا ختم انبیاء صلوات

***

سُبنج تلخ و نمک شور چشم بخیل و بد حسد کور

و.....

رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه و آله فرمودند:

هرکس بشارت ماه ربیع الاول را به من بدهد من هم بشارت بهشت را به او می دهم .

حلول ماه ربیع الاول بر همه مسلمین خصوصاً شما دوستان مبارک باد .

در زمان قدیم که وسایل سرد کننده از قبیل یخچال وفریزر وجود نداشت امکان نگهداری مواد فاسد شدنی از قبیل گوشت در روستاها وجود نداشت.روستاییان تنها در فصل سرما امکان نگهداری گوشت را داشتند.درامرودکان مانند بسیاری از روستاها هر خانواده یک یا دو گوسفند را به عنوان پروار انتخاب می نمودودر فصل سرما اغلب اوایل دی ماه پروار را ذبح می کردند.قسمت اعظم گوشت را سرخ می کردندودر ظرف بزرگ نگهداری می کردند.و باقی مانده لاشه گوسفند که بیشتر آن استخوان بود در اطاق سردی نگهداری وبه صورت اب گوشت پخته می شد.در اولین شب پروار کشی "دل بندی "پروار را می خوردند.دل بندی شامل دل-جگر-پپ (شش ها)-قلوه-اشکمبه -روده باریک بود که بامقداری زیادی چربی لاشه پخته می شد.در شب دیگر هم "کله پاچه"را می پختند.

مردمامرودکان دوست دارند هنگام خوردن "دل بندی"تمام فرزندان آن ها حاضر باشند.اگر فردی در خارج از روستاباشد مثل خدمت سربازی یا تحصیل در شهر دیگر صبر می کنند تا به روستا بیاید.به قول پدران ومادرانامرودکانی "دل بندی بدون حضور فرزندان از گلوی انها پایین نمی رود.

اگر چه سال هاست که امرودکان دارای برق می باشد ودر تمام خانه ها یحچال وجود دارد ولی رسم پروار کشی هم چنان وجود دارد.خانواده هایی که فرزندان آنها در شهرهای دیگر هم هستند گوشت پروار را برای انها می فرستند.

نمک سُبَنج: چقدر صدای ریختن آن بر روی آتش گوش نواز است و رایحه برخاسته ازآن شامه نواز.امرودکانی هااز قدیم رسم داشته اند ازآن همانند جای جای سرزمینهای اسلامی برای دفع چشم زخم استفاده کنند. رای بدرقه و خوشامد گویی به مسافران در هنگام سفر یا بازگشت ،رونق کار و کسب

و فراوانی روزی،تولد نوزاد انسان و یا دام،در آیین های مذهبی و دینی،عروس کشان و.....سُبنج را همراه با نمک ژاله(بلوری) بر روی آتش می ریزند که در واقع دو ماده تلخ و شور است .برای نمک سبنج اشعار و اورادی هم خوانده می شود.....

و در آخر بر حضرت محمد(ص) و آل پاک و مطهرش درود می فرستند.آن قدیم ترهادر عروسیها و یا بدرقه ویا برگشت حجاج و کربلایی و....همسایگان برایشان نمک سبنجی می بردند و در ازای آن مبلغی پول به عنوان هدیه دریافت می کردند.

این هم یک شعر در هنگام نمک سبنج دود کردن که در روستای امرودکان رواج دارد:

سُبَنج رونق کار است و بوی خوش دارد

چه خوش صداست که گویا تگرگ می بارد

دو تلخ و شور در آتش شوند هم آواز

که چشم شور و بلا را زما نگه دارد

سُبَنج سوخت نبی آن بزرگ موجودات

که بر حبیب خدا ختم انبیاء صلوات

***

سُبنج تلخ و نمک شور چشم بخیل و بد حسد کور

و.....

رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه و آله فرمودند:

هرکس بشارت ماه ربیع الاول را به من بدهد من هم بشارت بهشت را به او می دهم .

حلول ماه ربیع الاول بر همه مسلمین خصوصاً شما دوستان مبارک باد .

در زمان قدیم که وسایل سرد کننده از قبیل یخچال وفریزر وجود نداشت امکان نگهداری مواد فاسد شدنی از قبیل گوشت در روستاها وجود نداشت.روستاییان تنها در فصل سرما امکان نگهداری گوشت را داشتند.درامرودکان مانند بسیاری از روستاها هر خانواده یک یا دو گوسفند را به عنوان پروار انتخاب می نمودودر فصل سرما اغلب اوایل دی ماه پروار را ذبح می کردند.قسمت اعظم گوشت را سرخ می کردندودر ظرف بزرگ نگهداری می کردند.و باقی مانده لاشه گوسفند که بیشتر آن استخوان بود در اطاق سردی نگهداری وبه صورت اب گوشت پخته می شد.در اولین شب پروار کشی "دل بندی "پروار را می خوردند.دل بندی شامل دل-جگر-پپ (شش ها)-قلوه-اشکمبه -روده باریک بود که بامقداری زیادی چربی لاشه پخته می شد.در شب دیگر هم "کله پاچه"را می پختند.

مردمامرودکان دوست دارند هنگام خوردن "دل بندی"تمام فرزندان آن ها حاضر باشند.اگر فردی در خارج از روستاباشد مثل خدمت سربازی یا تحصیل در شهر دیگر صبر می کنند تا به روستا بیاید.به قول پدران ومادرانامرودکانی "دل بندی بدون حضور فرزندان از گلوی انها پایین نمی رود.

اگر چه سال هاست که امرودکان دارای برق می باشد ودر تمام خانه ها یحچال وجود دارد ولی رسم پروار کشی هم چنان وجود دارد.خانواده هایی که فرزندان آنها در شهرهای دیگر هم هستند گوشت پروار را برای انها می فرستند.

نمک سُبَنج: چقدر صدای ریختن آن بر روی آتش گوش نواز است و رایحه برخاسته ازآن شامه نواز. امرودکانی ها از قدیم رسم داشته اند ازآن همانند جای جای سرزمینهای اسلامی برای دفع چشم زخم استفاده کنند. رای بدرقه و خوشامد گویی به مسافران در هنگام سفر یا بازگشت ،رونق کار و کسب

و فراوانی روزی،تولد نوزاد انسان و یا دام،در آیین های مذهبی و دینی،عروس کشان و.....سُبنج را همراه با نمک ژاله(بلوری) بر روی آتش می ریزند که در واقع دو ماده تلخ و شور است .برای نمک سبنج اشعار و اورادی هم خوانده می شود..... 

و در آخر بر حضرت محمد(ص) و آل پاک و مطهرش درود می فرستند.آن قدیم ترهادر عروسیها و یا بدرقه ویا برگشت حجاج و کربلایی و....همسایگان برایشان نمک سبنجی می بردند و در ازای آن مبلغی پول به عنوان هدیه دریافت می کردند.  

این هم یک شعر در هنگام نمک سبنج دود کردن که در روستای امرودکان رواج دارد: 

سُبَنج رونق کار است و بوی خوش دارد

چه خوش صداست که گویا تگرگ می بارد

دو تلخ و شور در آتش شوند هم آواز

که چشم شور و بلا را زما نگه دارد

سُبَنج سوخت نبی آن بزرگ موجودات

که بر حبیب خدا ختم انبیاء صلوات

***

سُبنج تلخ و نمک شور    چشم بخیل و بد حسد کور

و.....

رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه و آله فرمودند:

هرکس بشارت ماه ربیع الاول را به من بدهد من هم بشارت بهشت را به او می دهم .

حلول ماه ربیع الاول بر همه مسلمین خصوصاً شما دوستان مبارک باد .

در زمان قدیم که وسایل سرد کننده از قبیل یخچال وفریزر وجود نداشت امکان نگهداری مواد فاسد شدنی از قبیل گوشت در روستاها وجود نداشت.روستاییان تنها در فصل سرما امکان نگهداری گوشت را داشتند.درامرودکان مانند بسیاری از روستاها هر خانواده یک یا دو گوسفند را به عنوان پروار انتخاب می نمودودر فصل سرما اغلب اوایل دی ماه پروار را ذبح می کردند.قسمت اعظم گوشت را سرخ می کردندودر ظرف بزرگ نگهداری می کردند.و باقی مانده لاشه گوسفند که بیشتر آن استخوان بود در اطاق سردی نگهداری وبه صورت اب گوشت پخته می شد.در اولین شب پروار کشی "دل بندی "پروار را می خوردند.دل بندی شامل دل-جگر-پپ (شش ها)-قلوه-اشکمبه -روده باریک بود که بامقداری زیادی چربی لاشه پخته می شد.در شب دیگر هم "کله پاچه"را می پختند.

مردم امرودکان دوست دارند هنگام خوردن "دل بندی"تمام فرزندان آن ها حاضر باشند.اگر فردی در خارج از روستا باشد مثل خدمت سربازی یا تحصیل در شهر دیگر صبر می کنند تا به روستا بیاید.به قول پدران ومادران امرودکانی "دل بندی بدون حضور فرزندان از گلوی انها پایین نمی رود.

اگر چه سال هاست که امرودکان دارای برق می باشد ودر تمام خانه ها یحچال وجود دارد ولی رسم پروار کشی هم چنان وجود دارد.خانواده هایی که فرزندان آنها در شهرهای دیگر هم هستند گوشت پروار را برای انها می فرستند.